SF : Dessert {LeoBin}
Nc
นะคะ ใครไม่ชอบไม่ต้องอ่านได้น้า^^
ภายในห้องอาหารขนาดใหญ่ในคอนโดหรู
แสงไฟสีเหลืองนวลส่องให้ความสว่างกับเจ้าของห้อง บนตะอาหารขนาดกว้างที่ทำจากไม้เนื้อดีเคลือบเงาจนสวยปรากฏจานเปล่าสองใบอยู่ด้านหนึ่งของฝากโต๊ะ
ในขณะที่อีกด้านกลับเห็นเพียงเงาสลัวของคนสองคน
“ทำไมล่ะ นายกลัวหรือไง”
เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบชิดริมใบหูเล็ก
จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากกลุ่มผมนุ่มมือ
จนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดไปตามโครงหน้าด้านขวาของอี ฮงบิน ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“คุณชาย...ปล่อยผมก่อนนะ”
เสียงหวานละล่ำละลั่กบอกอย่างตื่นตระหนก
ดวงตากลมโตหลับสนิทอย่างไม่กล้ามองภาพตรงหน้า
แต่กลับรู้สึกถึงฝ่ามือใหญ่ที่ลูบแถวปลายคางได้เป็นอย่างดี
“ลืมตาสิฮงบิน เชื่อฟังฉันนะ”
จอง แทคอุน
พูดเสียงเบาเพื่อปลอบโยนอาการสั่นกลัวที่แสดงออกมา
มือใหญ่ลูบไปตามใบหน้าสวยหวานของคนเด็กกว่าอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมดุทอดมองร่างที่ยืนชิดกับโต๊ะทานข้าวขนาดใหญ่อย่างถูกใจ
“คุณชาย...”
เสียงหวานขาดหายไปในลำคอเพราะฮงบินเองเป็นฝ่ายที่รีบหุบปากจนสนิทเพื่อกลั้นน้ำเสียงแปลกๆ
ของตัวเอง ฝ่ามือหนาที่ลูบไล้ขาอ่อนผ่านกางเกงเนื้อผ้านุ่มใส่สบาย จนขาเรียวทั้งสองข้างรีบขยับชิดกันมากขึ้นเมื่อเริ่มรู้วูบไหวในท้องน้อย
ตุบ!
“ฉันชอบที่นายเรียกแบบนี้นะ”
แขนแกร่งรัดรอบเอวคอด
และยกครั้งเดียวจนร่างเพรียวบางขึ้นไปนั่งอยู่บนโต๊ะตัวกว้าง
ดวงตาคมดุเคลือบไปด้วยแววตาของความปรารถนา เสียงทุ้มพูดออกมาอย่างพอใจ
“ของหวานนี่
จะอร่อยไหมนะ”
แทคอุนกระซิบถามคนที่พยายามย่นคอหนีเสียงเบา
มือใหญ่ปาดเอาวิปครีมที่ตกแต่งบนจานขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ แตะเอาไว้ที่กลีบปากสีสวยของร่างที่กำลังนั่งหันหน้าหนีบนโต๊ะทานข้าว
“อื้ม”
ริมฝีปากร้ายกาจกดจูบลงมาอย่างเอาแต่ใจ
เรียวลิ้นร้อนลุกไล่ในโพรงปากเล็กเหมือนบังคับให้ฮงบินกลืนที่แทคอุนตั้งใจป้อนลงมา
มือใหญ่ไล้ไปทั่วแผ่นหลังบางผ่านเสื้อยืดเนื้อผ้านุ่ม ก่อนจะหยุดมือไว้ที่ปมด้านหลังของผ้ากันเปื้อนสีดำ
“หวานกว่าที่คิดนะ”
เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาตรงใบหูเล็ก
ใบหน้าหล่อผละออกมาเพื่อให้ร่างบางที่นั่งหน้าแดงก่ำได้หยุดหายใจ แทคอุนใช้นิ้วโป้งปาดคลึงริมฝีปากสีสวยช้าๆ
ก่อนจะแตะที่ริมฝีปากตัวเอง
“เอ่อ
คุณชาย...ผม...”
ฮงบินพูดต่อได้เพียงเท่านั้นเพราะรู้สึกถึงแรงกระตุกจากปมของผ้ากันเปื้อนหลุดลง
และภายในไม่กี่นาทีกางเกงเนื้อผ้าสบายพร้อมชั้นในก็ถูกปลดลงจากร่าง
เสื้อยืดสีสวยถูกถอดทิ้งไปจนได้แต่นั่งตัวสั่นนิดๆ
“ใส่แค่นี้ก็พอ”
มือใหญ่จัดการใส่ผ้ากันเปื้อนสีดำที่ถอดออกมาพร้อมเสื้อยืดลงไปอีกรอบ
ก่อนจะเอื้อมไปมัดปมหลวมๆ ทางด้านหลัง พร้อมกับละมือไปลูบตามแผ่นหลังบาง
“จะทานของหวานแล้วนะ”
แทคอุนพูดเพียงเท่านั้น
ก่อนจะค่อยๆ ปาดวิปครีมลงไปตามผิวแก้มใส
และลามไปทั่วผิวขาวจัดที่ตัดกับสีผ้ากันเปื้อนเป็นอย่างดี
“อ๊ะ!...คะคุณชาย”
เสียงหวานเริ่มครางออกมานิดๆ
เมื่อนิ้วยาวเคลื่อนไปใต้ผ้ากันเปื้อนสีเข้ม
ก่อนที่ผู้รุกล้ำจะจงใจปาดเนื้อครีมลงบนยอดอกทั้งสองข้างจนมันเริ่มแข็งสู้มือ
“น่าอร่อยนะ”
เสียงทุ้มยังคงพูดต่ออีกรอบราวกับชมอาหารหน้าตาน่าทาน
แต่ต่างที่อาหารจานนี้กลับเป็นร่างขาวนวลเนียนภายใต้ผ้ากันเปื้อนสีดำขนาดใหญ่
และแสงไปสีนวลสวยที่ทำให้รู้สึกยั่วยวน
“อ๊า...อะ...คุณ...”
ริ้นล้อนจงใจไล่เลียครีมสีขาวตามผิวจนมาหยุดอยู่ที่หน้าอกของร่างบางก่อนจะช้ริมฝีปากครอบทับลงไปอย่างเอาแต่ใจ
มือใหญ่อีกข้างไต่ละไปตามเรียวขาขาวและค่อยๆ
กดนิ้วเรียวเข้าไปตามช่องทางที่ตอดรัดอย่างเชิญชวน
“ฉันจะกินให้ไม่เสียของเลยล่ะ”
เสียงทุ้มพูดออกมาเท่านั้นก่อนจะเริ่มปลดกางเกงตัวเองอย่างรวดเร็ว
นิ้วเรียวที่พยายามกดสอดเข้าไปในตอนแรกถูกถอนออกอย่างรวดเร็ว
ผลุ่บ!
“อื้อ...แน่น...มันแน่นไป”
เสียงหวานครางออกมาอย่างตกใจที่นิ้วยาวทั้งสามถูกถอนออกไป
แต่กลับแทนที่ด้วยอะไรที่ใหญ่โตกว่าเดิม มือเล็กเกาะไหล่แกร่งของคนตรงหน้าเอาไว้เพื่อกันตัวเองหงายหลังไปกับโต๊ะทานข้าว
“ช้า..ช้าหน่อย...คุณ....”
มือเล็กบีบไหล่กว้างจนแน่น
หัวเล็กโยกคลอนไปตามแรงส่งของร่างที่ยืนอยู่บนพื้น โดยที่ฮงบินทำได้เพียงนั่งทิ้งตัวลงไปกับแขนแกร่งที่โอบรัดตัวเอาไว้เพื่อรองรับแรงกระแทกจากร่างสูงที่ส่งมาอย่าง
รวดเร็ว
รุนแรง
...และเนิ่นนาน
พุ่บ พุ่บ พุ่บ
เสียงกระทบกันของผิวเนื้อดังก้องไปทั่วห้องที่ไร้เสียงอื่นของคอนโดกว้าง
ร่างสูงใหญ่ขยับเอวสอบรัวเร็ว ใบหน้าหล่อเหลาดูมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด
ก่อนจะเริ่มขยับกายเร็วขึ้นเพราะแรงตอดรัดที่ทำให้รู้ว่าร่างขาวจัดภายใต้ผ้ากันเปื้อนสีดำใกล้จะถึงปลายทางในไม่ช้า
“อื้อ”
เสียงหวานครางลั่นห้องทานอาหารกว้าง
ร่างบางหอบหายใจรุนแรงพร้อมกับหยาดน้ำอารมณ์ที่ปล่อยออกมาจนเลอะไปทั่วทั้งผ้าผืนสีดำ
“ฉันยังไม่อิ่มเลยนะ”
สะโพกสอบขยับเข้าออกรัวเร็วอีกสักพักจนฮงบินรีบขยับมาจับบ่ากว้างไว้แน่นเพราะแรงอารมณ์ที่สงบลงไปกลับตีขึ้นมาอีกรอบ
ร่างบางบิดกายหลายครั้งอย่างเสียดเสียว
“อืม”
เสียงทุ้มครางต่ำข้างใบหูเล็กเมื่อปล่อยอารมณ์ออกมาทุกหยดหยาดจนมันไหลเยิ้มทั่วเรียวขาขาว
พร้อมกับร่างบางที่ถูกส่งให้ถึงปลายทางเป็นครั้งที่สองของวันนี้
“ฮงบิน
ฉันยังกินได้อีกนะ”
แทคอุนยอมถอนกายออกมาจากคนที่นอนแผ่ลงไปกับโต๊ะทานข้าวตัวใหญ่
ก่อนที่แขนแกร่งจะช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ประดับอยู่ตรงมุมปากหยัก
END!
แท็ก #เชนอัพเลบิน #ขนมหวาน
Talk:28/03/16
ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ
มันไม่มีอะไรอย่างร้ายแรงงง ทำให้น้องที่รู้จักเพราะสัญญาเอาไว้
น้องสายมังงะค่ะเลยขอแบบนี้555
เด็กดีทางนี้เยยยย จิ้มมม
ทวีตมิ้นนน จิ้มมมมม
เด็กดีทางนี้เยยยย จิ้มมม
ทวีตมิ้นนน จิ้มมมมม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น