SF : PET [SanVi] 03 #ลูกหมาราวี่
“ผมไม่รู้สึกเลยว่าที่ผมทำลงไปมันเลวกว่าพี่ตรงไหนกัน”
สุดท้ายน้ำเสียงแหบพร่าของร่างโปร่งกลับดังขึ้นเบาๆ ฟันคมกัดริมฝีปากตัวเอง สบตาคู่คมของคนโตกว่าอย่างไม่คิดยอมแพ้
หมับ
แขนแกร่งรวบร่างโปร่งไว้เมื่อคนเด็กกว่าพยายามขยับหนี ริมฝีปากร้ายกาจป้อนสัมผัสจาบจ้วง และจู่โจมอย่างไม่คิดรับรู้ท่าทางประท้วงของอีกคนสักเท่าไหร่นัก
ร่างโปร่งขยับหนีเมื่ออีกคนเริ่มจะเอาแต่ใจมากเกินไป มือใหญ่ขยับปลดเสื้อผ้าของเขาอย่างไม่คิดถามความสมัครใจ เรียวลิ้นร้ายกาจไล่ต้อนภายในโพรงปากกำลังทำให้วอนชิกมัวเมา หยาดน้ำสีใสไหลซึมขอบปากอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
“พะพี่...พอ”
วอนชิกพูดเพียงแผ่วเบาเมื่อเป็นอิสระ น้ำเสียงแหบพร่าที่เต็มไปด้วยการหอบหายใจพยายามเอ่ยห้ามร่างสูงของคนโตกว่าเอาไว้ ปัดป้องฝ่ามือใหญ่ที่กำลังกระชากชั้นในสีเข้มทิ้งไปปลายโซฟาอย่างไม่ยอมแพ้
ตุบ
“อึก! ทำบ้าอะไร”
มือเรียวฟาดไหล่กว้างเต็มแรงเมื่อจองซานคว้าเอวยกขึ้นจนตัวลอย มือใหญ่บังคับให้ร่างโปร่งกดตัวลงมารับความใหญ่โตเข้าไปด้านใน ความอึดอัดจู่โจมจนวอนชิกฟาดมือใส่ร่างที่เอนพิงโซฟาอย่างสบายใจ
พุ่บ พุ่บ พุ่บ
“พะพอ!...แม่ง...”
วอนชิกทำได้เพียงขบกราม สบถลั่นเมื่อร่างสูงด้านล่างไม่มีท่าทีว่าจะฟังเลยสักนิด หน้าท้องเกร็งแน่นเพื่อขยับกายสวนขึ้นมารุนแรงและรัวเร็วเสียจนเขาทำได้เพียงสบถใส่ความรุนแรงพวกนั้น หัวสมองขาวโพลนปล่อยให้คนโตกว่าเริ่มคุมเกมครั้งนี้อย่างสมบูรณ์แบบ
“อือ.... พอ”
น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นจากร่างที่นอนบินกายไปมาอย่างทรมานบนเตียงนอนหลังกว้าง ขาเรียวขยับไปมาอย่างอัดอัด พยายามดึงมือทั้งสองข้างออกจากการกอบกุมเมื่อความเสียวกระสันเล่นงานจนแทบจุก
“พอทำไม ภาพสวยแท้ๆ”
เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างพอใจ ร่างสูงนั่งมองคนที่บิดกายเร่าด้วยสายตาราวกับจะกลืนกิน มือใหญ่กดข้อมือทั้งสองข้างของคนที่อ่อนยวบไปทั้งตัวเองไว้ ส่วนมืออีกด้านกลับค่อยๆ กดบังคับให้ของเล่นแบบลูกปัดสั่นแรงขึ้นจนอีกคนแทบขาดใจ
“อือ...”
ไร้เสียงตอบรับจากร่างโปร่ง มีเพียงดวงตาแข็งกร้าวที่มองกลับมาแม้จะห้ามปรามอะไรไม่ได้ ร่างกายอ่อนยวบจนต้านทานแรงสั่นไหวด้านในไม่ไหว ขาเรียวแยกกว้างตามสัญชาตญาณเพื่อให้ของเล่นชิ้นยาวเข้าได้ลึกยิ่งขึ้น
โดยที่จองซานมองภาพทั้งหมดด้วยความพอใจ
เด็กน้อยของเขา จะไม่มีทางเหนือกว่าเขาที่ควบคุมได้
"ถ้านายเลว ฉันจะเลวยิ่งกว่า จำเอาไว้"
มือใหญ่ละจากข้อมือเล็กมาลูบเบาๆ ปลายคางเรียวก่อนจะเค้นเสียงรอดไรฟันอย่างพยายามกดอารมณ์ที่แทบจะขย้ำร่างโปร่งของคนเด็กกว่าเอาไว้ ใบหน้าคมชื้นเหงื่อและแดงจัด ร่างกายเปลือยเปล่าบิดเร่าจนดูน่ามอง และยอมละสายไปสบตาคนเด็กกว่าอย่างตั้งใจให้รู้ว่าเขาทำได้แบบที่พูด
ถ้าวอนชิกเลว เขาจะเลวยิ่งกว่า เพื่อควบคุมอีกคนเอาไว้
“อา...พี่...”
ของเล่นชิ้นเรียวถูกกระชากออกจากช่องทางด้านหลังจนร่างโปร่งหายใจโล่งมากขึ้น ก่อนความใหญ่โตและร้อนจัดจะสอดแทรกเข้ามาทีเดียวจนสุด สะโพกสอบขยับกดย้ำจุดเดิมซ้ำๆ อย่างรู้ว่าจะทำให้คนด้านล่างสติกระเจิงได้มากแค่ไหน จนร่างโปร่งจะปลดปล่อยเลอะแผ่นท้องออกมาหลังจากโดนกลั่นแกล้งมาเสียนาน
“อืม..”
เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอ ปลดปล่อยหยาดน้ำขาวขุ่นด้านในช่องทางสีสวยที่ตอดรัดแก่นกายใหญ่อย่างคุ้นชิน ร่างโปร่งเกร็งตัวเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นร้อนภายใน ขยับตอบรับสะโพกสอบที่ขยับปลดปล่อยเบาๆ อย่างเอาใจ
จองซานยอมปล่อยให้คนที่หอบหายใจอย่างน่ากลัวนอนนิ่งเพื่อพักผ่อนแม้จะยังไม่ได้ถอนกายออกมา ข่มอารมณ์ตัวเองอย่างนึกรู้ว่าแค่นี้ยังไม่พอสำหรับตัวเขา แต่วอนชิกก็เหนื่อยมามากพอตัว
อ่านต่ออออ จิ้มๆๆ
